Aktualności
Wielka godzina, na którą cały naród polski czekał z upragnieniem, już wybiła. Zbliża się pokój, a wraz z nim ziszczenie nigdy nie przedawnionych dążeń narodu polskiego do zupełnej niepodległości. W tej godzinie wola narodu polskiego jest jasna, stanowcza i jednomyślna.
„Zgodnie z zapowiedzią podjęłam dziś protest głodowy w związku z przetrzymywaniem w więzieniu Barbary Poleszuk, działaczki Narodowej Hajnówki, zaangażowanej w upamiętnianie Żołnierzy Wyklętych i propagowanie wartości patriotycznych” – napisała w liście do ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry Anna Kołakowska, najmłodsza więźniarka polityczna stanu wojennego.
Czytaj dalej Anna Kołakowska rozpoczęła głodówkę w obronie Barbary Poleszuk
” W dniu tym wojsko i społeczeństwo czci chwałę oręża polskiego, której uosobieniem i wyrazem jest żołnierz. W rocznicę wiekopomnego rozgromienia nawały bolszewickiej pod Warszawą
święci się pamięć poległych w walkach z wiekowym wrogiem o całość i niepodległość Polski”
Słowa ministra spraw wewnętrznych gen. broni Stanisława Szeptyckiego z rozkazu nr 126 z dnia 4 sierpnia 1923 r. ustanawiający Święto Żołnierza. Do tej tradycji nawiązuje Święto Wojska Polskiego obchodzone jest 15 sierpnia – w dzień zwycięstwa nad bolszewikami, w czasie działań wojennych w 1920 r. Obowiązuje ono, na mocy ustawy sejmowej z 30 lipca 1992 r.
Czytaj dalej Dzień Wojska Polskiego w rocznicę bitwy warszawskiej z 1920 r.
Święty Maksymilian Maria Kolbe urodził się w Zduńskiej Woli 8 stycznia 1894 r. Tego samego dnia został ochrzczony w kościele Wniebowzięcia NMP w Zduńskiej Woli i otrzymał imię Rajmund. Jego rodzice, Juliusz i Marianna, byli tkaczami. Szukając pracy, krótko przebywali w Łodzi, potem zamieszkali w Pabianicach, gdzie Rajmund spędził dzieciństwo. Rodzice rozbudzili w chłopcu szczególną miłość do Najświętszej Maryi Panny.
Czytaj dalej 14 sierpnia 1941 r. zmarł o. Maksymilian Maria Kolbe
Przemówienie Andrzeja Dudy
Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej
Ołyka, 8 lipca 2018
„Witam Państwa bardzo serdecznie z Wołynia, z miejscowości Ołyka, w której kiedyś – w samym miasteczku i w okolicy – żyła stosunkowo duża grupa Polaków. Kiedyś ‒ przed II wojną światową i także jeszcze w okresie II wojny ‒ Polacy uprawiali tutaj ziemię, żyli, przychodzili do pobliskiego kościoła, przez stulecia chowali swoich bliskich na cmentarzu, którego pozostałości widzą Państwo za moimi plecami wraz ze zrujnowaną kaplicą.
